مهری مهرپرور؛ سیدبهاالدین کریمی
چکیده
مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر داغننگ و اضطراب مرگ بیماران مصروع شهرستان بوکان انجام شد. روش: پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون یا گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه بیماران مبتلا به صرع مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر بوکان در سال 1399 بود. بر این اساس 60 نفر (22 مرد و 38 زن) در دو گروه ...
بیشتر
مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر داغننگ و اضطراب مرگ بیماران مصروع شهرستان بوکان انجام شد. روش: پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون یا گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه بیماران مبتلا به صرع مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر بوکان در سال 1399 بود. بر این اساس 60 نفر (22 مرد و 38 زن) در دو گروه 30 نفری شامل گروه آزمایش و گروه کنترل و به روش گمارش تصادفی تقسیم شدند. گروه آزمایش به شیوه کارآزمایی بالینی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای دوبار در هفته و با استفاده از پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر (1970) و مقیاس تعدیل‌شده استیگمای بیماری ریتچر (2003) جهت گردآوری دادهها مورد بررسی قرار گرفتند. برای تحلیل دادهها از کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره، اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر اضطراب مرگ (P=0/05 ) و داغننگ (P=0/01) و مولفههای آن از جمله تنهایی (P=0/01)، تأیید تصورات قالبی (P=0/01)، تجربۀ تبعیض اجتماعی (P=0/05) و کنارهگیری از اجتماع (P=0/05) را نشان میدهد. بنابراین استفاده از درمان شناختی- بر اضطراب مرگ و داغننگ و مولفههای آن از جمله تنهایی، تأیید تصورات قالبی، تجربۀ تبعیض اجتماعی، کناره گیری از اجتماع آزمودنیهای گروه آزمایش تاثیر معناداری داشته است. نتیجه‌گیری: گروه درمانی شناختی- رفتاری باعث کاهش اضطراب مرگ و داغننگ در بیماران مصروع شهرستان بوکان شد.
