مداخلات روانشناختی در سلامت و بیماریها
هیمن محمودفخه؛ راضیه رحیمی چم حیدری
چکیده
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی طرحواره‌درمانی بر رشد پس از سانحه و سرمایه‌روانشناختی در زنان مبتلا به سرطان پستان انجام گرفت.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری مشتمل بود بر زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به کلینیک آنکولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) تهران، از سال ۱۳۹۹ تا ...
بیشتر
مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی طرحواره‌درمانی بر رشد پس از سانحه و سرمایه‌روانشناختی در زنان مبتلا به سرطان پستان انجام گرفت.
روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری مشتمل بود بر زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به کلینیک آنکولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) تهران، از سال ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۰. از میان این افراد، ۲۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل (هر گروه شامل ۱۰ نفر) گمارش شدند. جهت گردآوری داده‌ها از ابزارهای پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسچی و کالهون (۱۹۹۶) و سرمایه‌روانشناختی لوتانز (۲۰۰۷) استفاده شد. جلسات آموزشی طرحواره‌درمانی یانگ (۲۰۰۶) در ۲۰ جلسه ی ۶۰ دقیقه‌ای و به صورت هفتگی اجرا گردید، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله‌ای را دریافت نکردند. تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره در محیط SPSS-23 انجام گردید.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که روش طرحواره‌درمانی بر رشد پس از سانحه و سرمایه‌های روانشناختی تاثیر دارد (۰۵/۰P<).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌ها میتوان نتیجه گیری کرد که طرحواره‌درمانی می‌تواند روشی موثر جهت افزایش سرمایه‌های روانشناختی و رشد پس از سانحه در بیماران مبتلا به سرطان پستان باشد. بنابراین به متخصصان پیشنهاد می‌گردد که به جهت ارتقای ابعاد روانی بیماران مبتلا به سرطان پستان، این درمان را بکار بگیرند.
سمیه رباط میلی؛ مریم پشت کوهی؛ محمد وظایفی شهریور
چکیده
مقدمه: رشد پس از سانحه و تحمل ابهام به‌عنوان مهمترین فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان شناخته شدهاند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی نشانه‌های اضطرابی بر اساس تحمل ابهام و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود جامعه پژوهش حاضر تمامی زنان مبتلا به سرطان ...
بیشتر
مقدمه: رشد پس از سانحه و تحمل ابهام به‌عنوان مهمترین فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان شناخته شدهاند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی نشانه‌های اضطرابی بر اساس تحمل ابهام و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود جامعه پژوهش حاضر تمامی زنان مبتلا به سرطان سینه در دو مرکز خصوصی شهر تهران در نیمه دوم سال 1397 بود که از این بین، 150 نفر به شیوه نمونه‌گیری هدفمند جهت آزمون فرضیهها انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به پرسش‌نامه‌های اضطراب بک (1990)، رشد پس از سانحه تدسچی و کالون (1996) و تحمل ابهام نوع 2 مک لین (2009) پاسخ دادند و دادههای به‌دست آمده با استفاده از رویکرد سلسله مراتبی تحلیل رگرسیون چند متغیری تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد تحمل ابهام 4/26 درصد از واریانس علائم اضطراب را در زنان مبتلا به سرطان سینه تبیین کرد. در مرحله دوم، ورود مؤلفه‌های رشد پس از آسیب به معادله، باعث شد تا 6/39 درصد از واریانس نشانه‌های اضطرابی تبیین شود. همچنین از بین مؤلفه‌های رشد پس از آسیب، دو مؤلفه ارزش زندگی و ارتباط با دیگران به‌صورت منفی و معنادار، علائم اضطراب را در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیش‌بینی کردند. نتیجه‌گیری: بر پایۀ نتایج پژوهش حاضر میتوان بیان کرد که رشد پس از سانحه و تحمل ابهام، نقش پیشبینی‌کنندگی خوبی در نشانه‌های اضطرابی بیمارن مبتلا به سرطان پستان دارند.
لیلا کیانی؛ امین رفیعی پور؛ مریم مشایخ؛ رامین تاجبخش؛ جعفر پویا منش
چکیده
مقدمه: درمان با همودیالیز اثرات گسترده و همه‌جانبه‌ای بر بیماران دارد. این پژوهش با هدف پیش‌بینی رشد پس از سانحه بر اساس سبک‌های مقابله‌ای انجام شد. روش: این پژوهش از نوع توصیفی‌ـ همبستگی بود. به این منظور از بین کلیه بیماران مراجعه‌کننده به مراکز دیالیز شهر کرج در سال 1397 تعداد 219 بیمار به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و ...
بیشتر
مقدمه: درمان با همودیالیز اثرات گسترده و همه‌جانبه‌ای بر بیماران دارد. این پژوهش با هدف پیش‌بینی رشد پس از سانحه بر اساس سبک‌های مقابله‌ای انجام شد. روش: این پژوهش از نوع توصیفی‌ـ همبستگی بود. به این منظور از بین کلیه بیماران مراجعه‌کننده به مراکز دیالیز شهر کرج در سال 1397 تعداد 219 بیمار به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش‌نامه‌های راهبردهای مقابله‌ای و رشد پس از سانحه پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از شاخصهای توصیفی و تحلیل رگرسیون چندگانه توسط نرمافزار SPSS نسخه 25 تجزیهوتحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تنها راهبرد مسئلهمدار (97/5,t=001/0p<)، سهم معناداری در پیش‌بینی رشد پس از سانحه دارد و راهبردهای هیجانمدار و اجتنابی سهم معناداری در تبیین رشد پس از سانحه ندارند.ضریب استانداردشدهی بتا نشان میدهد که راهبرد مسئلهمدار 446/0 در پیش‌بینی رشد پس از سانحه سهم داشته است. نتیجه‌گیری: بیمارانی که از سبک مقابله مسئله محور استفاده میکنند، کنترل بیشتری بر شرایط استرسزا داشته و به احتمال بالاتری به رشد پس از سانحه میرسند.
