stress
نازآفرین پاک نهاد؛ مجید صفاری نیا
چکیده
مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهنآگاهی بر استرس ادراک‌شده، خلق منفی، خودکارآمدی و ادراک درد در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بود. روش: پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیشآزمون - پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه‌کننده به بیمارستان شریعتی ...
بیشتر
مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی کاهش استرس مبتنی بر ذهنآگاهی بر استرس ادراک‌شده، خلق منفی، خودکارآمدی و ادراک درد در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بود. روش: پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیشآزمون - پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید مراجعه‌کننده به بیمارستان شریعتی تهران بود. از این جامعه، نمونهای به حجم 40 نفر (20 زن و 20 مرد) هدفمندانه انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 مرد و 10 زن) و گروه کنترل (10 مرد و 10 زن) گمارده شدند. گروه آزمایش تحت برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهنآگاهی در طول 8 جلسه به مدت 2 ماه، هفته ای یک جلسه 2 ساعته و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. همچنین گروه‌های آزمایش و کنترل، مقیاس استرس ادراک‌شده کوهن و همکاران (1983)، مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لوی بوند و لوی بوند (1995)، مقیاس خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) و پرسشنامه درد مک گیل ملزاک (1975) را در مرحله پیشآزمون و پسآزمون تکمیل کردند. برای تجزیه‌وتحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در مرحله پسآزمون، درمان کاهش استرس مبتنی بر ذهنآگاهی باعث افزایش معنیدار (001/0 p<) خودکارآمدی و کاهش معنیدار (001/0 p<) استرس ادراک‌شده، خلق منفی و ادراک درد در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید شد. نتیجه‌گیری: کاهش استرس مبتنی بر ذهنآگاهی میتواند در افزایش خودکارآمدی و کاهش استرس ادراک‌شده، خلق منفی و ادراک درد در این بیماران مؤثر واقع شود.
stress
مهناز علی اکبری؛ مریم حسن زاده هنویی؛ احمد علیپور؛ نوشین بیات
چکیده
مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سبکهای مقابله‌ای در بیماران آرتریت روماتوئید انجام شد. روش: روش تحقیق حاضر یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون – پسآزمون با گروه کنترل بود. تعداد 30 نفر بیمار آرتریت روماتوئید که ملاک‌های ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی ...
بیشتر
مقدمه: این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سبکهای مقابله‌ای در بیماران آرتریت روماتوئید انجام شد. روش: روش تحقیق حاضر یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون – پسآزمون با گروه کنترل بود. تعداد 30 نفر بیمار آرتریت روماتوئید که ملاک‌های ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. طرحواره درمانی بر اساس مدل ریزو و همکاران انجام شد. به‌‌منظور توصیف دادههای از شاخص‌‌های آمار توصیفی و برای تحلیل دادههای از شاخص‌‌های آمار استنباطی مانند تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر، کواریانس چند متغیری و کورایانس‌های یکراهه در متن مانکوا استفاده شد. یافته‌ها: اثربخشی طرحواره درمانی بر سبکهای مقابله‌ای بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید پایدار می‌باشد. در همه سبکهای مقابله‌ای بین گروه‌های مورد پژوهش تفاوت معناداری وجود دارد. بین میانگین نمرات سبکهای مقابله‌ای مسأله مدار، هیجان مدار و اجتنابی در مقایسه مراحل پیشآزمون - پسآزمون و پیشآزمون - پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه‌گیری: انجام طرحواره درمانی برای بیماران آرتریت روماتوئید می‌توان تا حدودی درد و رنج این ییماران را کاهش داد. پیشنهاد می‌شود در سیاست نظام بهداشتی درمانی کشور برنامه‌های برای بکارگیری طرحواره درمانی به منظور کاهش آلام این بیماران صورت گیرد.
زینب خجوی؛ رضا رستمی؛ مریم هادی زاده شالدهی؛ فاطمه پورخاقان
چکیده
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش فاجعهسازی درد و روان‌رنجورخویی در پیشبینی ترس از حرکت در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بود. روش: پژوهشحاضرازنوعمطالعات همبستگی بود.از بین بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید باتجربه درد مزمن که به مراکز درمانی شهر گیلان مراجعه کرده بودند، 100 بیمار به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند.ابزارهای ...
بیشتر
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش فاجعهسازی درد و روان‌رنجورخویی در پیشبینی ترس از حرکت در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بود. روش: پژوهشحاضرازنوعمطالعات همبستگی بود.از بین بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید باتجربه درد مزمن که به مراکز درمانی شهر گیلان مراجعه کرده بودند، 100 بیمار به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند.ابزارهای بهکاررفته در این پژوهش شامل مقیاس ترس از حرکت تمپا (TSK)، مقیاس فاجعهسازی درد (PCS) و پرسشنامه پنج عاملی NEO- فرم کوتاه (NEO-FFI) بود. یافته‌ها: نتایج نشان داد که فاجعهسازی درد و روان‌رنجورخویی بهطور معناداری ترس از حرکت را پیشبینی میکنند. مقدار ضریب رگرسیونی استانداردشده برای فاجعهسازی درد 433/0 و برای روان‌رنجورخویی 278/0 بود. نتیجه‌گیری: روان‌رنجورخویی و فاجعهسازی درد میتوانند با تأثیر بر ترس بیمار از حرکت و اجتناب وی از فعالیت، بر کیفیت زندگی تأثیر گذاشته و مشکلات ناشی از درد مزمن را افزایش دهند. ازاینرو لازم است این عوامل در مدیریت و درمان این بیماران موردتوجه قرار گیرند.
