آمنه خلعتبری؛ شهره قربان شیرودی؛ محمد رضا زربخش؛ طاهر تیزدست
چکیده
مقدمه: نقش درمانها و مداخلات روانشناختی در بیماریهای مزمن مورد تأیید قرار گرفته است، ازاینرو هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ولع خوردن، کیفیت زندگی و پریشانی روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر تنکابن بود. روش: این پژوهش مطالعه آزمایشی با روش نمونهگیری ...
بیشتر
مقدمه: نقش درمانها و مداخلات روانشناختی در بیماریهای مزمن مورد تأیید قرار گرفته است، ازاینرو هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ولع خوردن، کیفیت زندگی و پریشانی روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شهر تنکابن بود. روش: این پژوهش مطالعه آزمایشی با روش نمونهگیری هدفداربود و جامعه آماری آن بیماران دیابتی بیمارستان شهر تنکابنبود که 200 نفر بهعنوان نمونه انتخاب شدند و پس از انجام آزمون متغیر وابسته، افرادی که انحراف معیار متفاوتی با سایرین داشتند، گزینششدند که تعداد آنها 100 نفر بود و از بین 45 نفر بهصورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه 15 نفری، دو گروه مداخله و یک گروه کنترل قرار گرفتند که مقیاسهای ولع به غذا- صفت داچ، کیفیت زندگی بیماران دیابتی نوع 2 طبق شاخص چهار عاملی هالینگستد و پریشانی روانشناختی نجاریان و داودی به آنان و 12 جلسه درمان متمرکز بر شفقت و 12 جلسه درمان اکت اجرا شد (جلسه 45 دقیقه). جلسات برای هر مداخله هفتهای دو جلسه با فاصله 3 روز اجرا گردید. پایان درمان هر سه گروه مورد پسآزمون قرار گرفتند. یافتهها: تفاوت میانگینهای دو گروه در ولع خوردن، کیفیت زندگی و پریشانی روانشناختی به ترتیب (264/7-)، (054/7) و (914/7-) بود که نشان داد افرادیکه تحت تأثیر درمان پذیرش و تعهد قرار گرفتهاند نسبت به افرادیکه تحت درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتهاند، در میزان هر یک از متغیرهای ذکر شده در پسآزمون اثربخشی بیشتری از خود نشان دادند. نتیجهگیری: نتایج حاکی از روند کاهشی ولع خوردن، پریشانی روانشناختی و افزایش کیفیت زندگی در مرحله پیگیری و اثربخشی هر دو رویکرد و برتری رویکرد اکت بود؛ بنابراین میتوان از این درمان در شرایط مختلف جهت بهبود زندگی افراد استفاده کرد.