نوع مقاله : علمی- پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار، گروه مشاوره، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران
2 کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران
3 استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز
4 استادیار، گروه مشاوره، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رودهن
5 استاد، گروه مشاوره، دانشگاه علامه طباطبایی تهران
چکیده
هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی وجودگرا بر افسردگی و امیدواری والدین فرزندان مبتلا به سرطان با استفاده از شیوه نیمه آزمایشی با پیش – پس آزمون و گروه گواه انجام گردید.
روش: 30 والد (24 تا 54 ساله) که فرزندشان به دلیل ابتلا به بیماری سرطان در بیمارستان محک تحت درمان پزشکی قرار داشته و داوطلب شرکت در برنامه مشاوره بودند در دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. قبل از مداخله درمانی، هر دو گروه با آزمون افسردگی بک- II (1996) و پرسشنامه امید میلر (1988) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایشی در دوازده جلسه 90 دقیقهای گروه درمانیشناختی وجودگرا که به صورت 2 جلسه در هفته اجرا گردید شرکت نمودند، در حالیکه گروه گواه در این مدت از هیچگونه مداخله رسمی روانشناختی استفاده نکردند. در پایان مداخله، هر دو گروه مجدداً با آزمونهای مذکور مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادهها با استفاده از نرم افزار SPSS-16 برای اجرای آزمون آماری تحلیل کوواریانس پردازش شدند.
یافتهها: نتایج حاکی از وجود تفاوت معنیدار در میزان افسردگی و امیدواری دو گروه به نفع گروه آزمایش (01/0>p) بود.
نتیجهگیری: گروه درمانیشناختی وجودگرا میتواند در کاهش افسردگی والدین فرزندان مبتلا به سرطان و همچنین در افزایش امیدواری آنان مؤثر باشد.
کلیدواژهها
عنوان مقاله [English]
The effect of cognitive existential group therapy on depression and hopefulness of parents with children having cancer
نویسندگان [English]
- . . 1
- . . 2
- . . 3
- . . 4
- . . 5
چکیده [English]
Objective: This Study used a semi -experimental method as the pretest – posttest and to evaluate the effectiveness of cognitive-existential group therapy on Depression and Hopefulness of parents with children having cancer.
Method: For this purpose 30 parents with children having cancer (24 to 54 years old) were divided randomly into experimental and control groups. Both groups were evaluated with Beck depression Inventory–II (1996) and Miller Hopes Questionnaire (1988), before any remedial intervention. The experimental group received cognitive-existential group therapy in 12 sessions, each lasting 90 minutes (2 sessions per week), but no psychological intervention was applied in control group. At the end of interventions, both groups were reassessed. Data using SPSS-16 software for statistical analysis of covariance test were analyzed.
Results: findings indicate significant differences in rates of Depression and Hopefulness between the two groups in favor of experimental group.
Conclusion: cognitive-existential group therapy can be effective in decreasing depression and increasing Hopefulness in parents of children with cancer.
کلیدواژهها [English]
- cognitive-existential group therapy
- Depression
- Hopefulness
- parents with children having cancer