فرزانه شجری؛ علیرضا آقا یوسفی؛ مژگان آگاه هریس
چکیده
مقدمه: دیابت یکی از بیماریهای شایع در جهان میباشد که نهتنها هزینههای زیادی را برای جوامع مختلف به همراه دارد، تأثیرات روانی بسزایی نیز بر جای میگذارد. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر مداخله مقابلهدرمانگری بر خودمهارگری و HbA1c بیماران زن دیابتی نوع 2 بود. روش: این مطالعه یک طرح نیمهآزمایشی و با طرح پیشآزمون – پسآزمون ...
بیشتر
مقدمه: دیابت یکی از بیماریهای شایع در جهان میباشد که نهتنها هزینههای زیادی را برای جوامع مختلف به همراه دارد، تأثیرات روانی بسزایی نیز بر جای میگذارد. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر مداخله مقابلهدرمانگری بر خودمهارگری و HbA1c بیماران زن دیابتی نوع 2 بود. روش: این مطالعه یک طرح نیمهآزمایشی و با طرح پیشآزمون – پسآزمون و پیگیری با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری مطالعه حاضر، شامل کلیه بیماران زن دیابتی مراجعهکننده به آزمایشگاه طبی رسالت تهران بودند. نمونه پژوهش شامل 23 فرد مبتلا به دیابت بود که از میان مراجعهکنندگان بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. برای جمعآوری دادهها قبل و بعد از اجرای پروتکل از مقیاس خودمهارگری تانجی و آزمایش قند خون سهماهه HbA1c استفاده گردید. مداخله مبتنی بر مقابلهدرمانگری طی 8 جلسه در گروه آزمایش اجرا گردید و گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت ننمود. یافتهها: نتایج تحلیل واریانس مکرر نشان داد که مداخله مقابلهدرمانگری بر کاهش میزان HbA1c مؤثر بوده است (05/0P<)، اما اثری بر میزان خودمهارگری نداشته است. نتیجهگیری: با توجه به یافتههای پژوهش، میتوان گفت مقابلهدرمانگری میتواند روش مؤثری در کاهش نشانگر زیستی (HbA1c) بیماران زن دیابتی باشد؛ بنابراین پیشنهاد میگردد که این مداخله در بیماران دیابتی به کار گرفته شود.
stress
فرزانه رنجبر نوشری؛ سجاد بشرپور؛ نادر حاجلو؛ محمد نریمانی
دوره 6، شماره 24 ، اسفند 1396، ، صفحه 87-105
چکیده
مقدمه: اضافه وزن یکی از مشکلات سلامتی در تمام جوامع است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر بر خودمهارگری، سبکهای خوردن و شاخص تودهبدنی در زنان دارای اضافه وزن انجام شد. روش: این مطالعه یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری مطالعه حاضر، در برگیرنده دانشجویان دختر ...
بیشتر
مقدمه: اضافه وزن یکی از مشکلات سلامتی در تمام جوامع است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر بر خودمهارگری، سبکهای خوردن و شاخص تودهبدنی در زنان دارای اضافه وزن انجام شد. روش: این مطالعه یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری مطالعه حاضر، در برگیرنده دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور رضوانشهر بود. آزمودنیها با استفاده از ملاکهای ورود و خروج غربال شدند. نمونه پژوهش شامل 34 فرد مبتلا به اضافه وزن بود که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند.همه افراد نمونه، مقیاس خودمهارگری و سبکهای خوردن را تکمیل کردند. همچنین شاخص توده بدنی با تقسیم وزن (برحسب کیلوگرم) بر مجذور قد (برحسب متر) اندازهگیری شد. مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر طی 14 جلسه در گروه آزمایش اجرا گردید و گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نمود. یافته ها: نتایج حاکی از تأثیر معنادار مداخله مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر بر خودمهارگری، سبکهای خوردن و شاخص تودهبدنی در زنان دارای اضافه وزن بود. نتیجه گیری: مداخلات مبتنی بر روانشناسی مثبتنگر در ارتقاء سلامت جسمی و روانشناختی اثرگذار هستند. بنابراین پیشنهاد می گردد که این مداخله در درمان اضافه وزن و چاقی به کار گرفته شود.
stress
ضحی سعیدی؛ هادی بهرامی احسان؛ احمد علیپور
دوره 5، شماره 19 ، آبان 1395، ، صفحه 85-98
چکیده
مقدمه: بسیاری از مشکلات سلامتی انسان مستقیماً ناشی از انتخابهای رفتاری است، اما معمولاً افراد به روشی که به ارتقای سلامتی و طول عمر آنها منجر شود، رفتار نمیکنند. هدف این مطالعه بررسی نقش شفقت خود در رابطهی میان خودمهارگری و رفتارهای مربوط به سلامتی است. روش: به این منظور 127 دانشجوی روانشناسی دانشگاه تهران (45 پسر و 82 دختر با سن ...
بیشتر
مقدمه: بسیاری از مشکلات سلامتی انسان مستقیماً ناشی از انتخابهای رفتاری است، اما معمولاً افراد به روشی که به ارتقای سلامتی و طول عمر آنها منجر شود، رفتار نمیکنند. هدف این مطالعه بررسی نقش شفقت خود در رابطهی میان خودمهارگری و رفتارهای مربوط به سلامتی است. روش: به این منظور 127 دانشجوی روانشناسی دانشگاه تهران (45 پسر و 82 دختر با سن 18 تا 33 سال) پرسشنامه 4 بعدی سنجش سلامت و فرم کوتاه مقیاس شفقت خود و خودمهارگری را تکمیل کردند. یافتهها: یافتهها نشان داد خودمهارگری و شفقت خود با سلامت همبستگی مثبت دارند و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی، نقش تعدیلکنندگی شفقت خود را در رابطهی خودمهارگری و سلامت نشان داد، به صورتی که در افراد با شفقت خود بالاتر، خودمهارگری پیشبین قویتری برای سلامت بود. نتیجهگیری: با توجه به نقش شفقت خود در مراحل خودمهارگری (انتخاب هدف، پیگیری، ارزیابی هدف و تنظیم هیجانات) مؤلفههای سلامت قابل تبیین هستند